Podela distrofije

Podela distrofije

Postoji devet osnovnih tipova distrofije, ali broj bolesti koje generalno spadaju u distrofiju je veći od stotinu. Za neke od ovh grupa bolesti se znaju uzroci i uveliko se radi na pronalaženju mehanizama za njihovo lečenje. Ali sobzirom da je u navećem broju slučajeva osnovni problem u genetskoj strukturi koju sadašnja medicina još nedovoljno poznaje, ostaje nam da se nadamo da će buduće generacije naučnika uspeti da reše složene odnose u genetskoj strukturi pomoći pronalaženju lekova koji će uspešno lečiti osnovne pojave svih distrofija – genetsku mutaciju i disfunkciju.

Godište kod kojeg bolest počinje da se javlja je od dve do šest godina, iako su zabeleženi i slučajevi kod kojih se bolest prvi put javila sa petnaest ili kak dvadeset dve godine života.

Simptomi uključuju generalnu mišićnu slabost i gubljenje mišićne mase ( Gower s  znaci su prosutni), utiče na karlicu, gornje delove ruku i nogu, a ponekad utiče i na neke druge grupe mišića.

Tipičan životni vek sa Dunchenne  mišićnom distrofijom je od kasnog puberteta pa do srednjih tridesetih, stim da postoje ne tako retki slučajevi koji su živeli četrdeset ili više godina.

Duchenne  mišićna distrofija (DMD) je najrasprostranjenija pojava distrofije kod male dece. DMD je obično klinički uočljiva već kad deca počnu da hodaju. Pacijentima su u najvećem broju slučajeva neophodna kolica i druga pomagala već sa deset ili dvanaest godina, a najkasnije do kraja puberteta ili ranih dvadesetih godina. U zadnjoj deceniji XX veka naučnici su identifikovali gen distrofin (Dystrophin) koji, kada je odsutan izaziva DMD. Gen Distrofin je najveći poznati gen kod ljudi. Sobzirom da je taj gen lociran na X hromozomu, ova bolest u najvećem broju slučajeva utiče na muški deo populacije. Žene, koje su nosioci, mogu imati samo blaže simptome. Sporadične mutacije u genu dešavaju se relativno često, utičući na jednu trećinu potencijalnih pacijenata. Preostale dve trećine mogućih bolesnika DMD-a su potencijalni prenosnici na buduća pokoljenja.

Gen Distrofin je deo kompleksne strukture gena koja uključuje nekoliko drugih proteinskih komponenti. Grupe proteina pomažu da ćelije mišića rade normalno. Odsutnost distrofina prouzrokuje Duschenne –ovu distrofiju, a nedostatak ili loš distrofin prouzrokuje Becker-ovu mišićnu distrofiju.

Distrofin-glikoprotein (dystrophin-glycoprotein) kompleks  pomaže učvršćivanje strukturnog skeleta sa mišićnim ćelijama, preko spoljne membrane svake ćelije i organskog tkiva koje okružuje svaku ćeliju. Zbog defekata u spoju, kontrakcija mišićnih ćelija vodi do oštećenja na spoljnoj membrani ćelija i vremenom dovodi do slabljenja i propadanja mišićne mase.

Bekerova mišićna distrofija (BMD) je manje izraženi oblik  Duchenne  mišićne distrofije uzrokovana je proizvodnjom mutiranog, već obolelog oblika gena distrofin. Životni vek obolelih je kao i kod generalne populacije zdravih ljudi, preko sedamdeset godina zivota.

Prvi znaci myotonic mišićne distrofije su u periodu od 20 do 40 godina života. Ova bolest je najuobičajeniji oblik distrofije koja napada odrasle ljude. Karakterišu je miotonija, kao i mišićna slabost i gubljenje mišićne mase.  Myotonic  distrofija varira u jačini i manifestacijama simptoma, i uključuje mnoge sisteme tela kao i skeletnih mišića. U njih spadaju srce, endokrini organi, oči, gastrodigestivni trakt, pluća i još neki organi. Genetska priroda bolesti je ustanovljena, i odnosi se na umnožavanje i mutaciju nekih genetskim materijala, ali mehanizam na koji dolazi do te pojave još nije poznat.

Ova se bolest može javiti u godištu od dvadeset do šezdeset. Simptomi uključuju slabljenje i gubljenje mišićne mase ruku, dolaktica, i nižih delova nogu. Progresija je spora i ne utiče značajno na životni vek.

Miyoshi myopathy , jedna od derivata mišićne distrofije, izaziva slabljenje mišića dece, i izazvana je sa istim genom koji je odgovoran za  limb girdle  mišićnu distrofiju.

Simptomi su uočljivi već nakon rođenja, koji uključuju mišićnu slabost i moguće deformitete na zglobovima. Bolest napreduje sporo ali značajno skraćuje životni vek obolelih.

Urođena mišićna distrofija uključuje veći broj simptoma koji mogu biti manje ili više izraženi. Problemi mogu biti lokalni, prisutni na samo jednoj grupi mišića, a mogu biti upareni i sa drugim bolestima koje napadaju mozak ili druge organe. Veći broj formi ove bolesti je identifikovan. Smatra se da su sve u nekoj vezi sa distrofin-glikoprotein grupom gena. Neke forme ove bolesti su ponekad vezane i sa ozbiljnim problemima u funkcionisanju mozga kao što su  lissencephaly and hydrocephalus.

Javlja se kod dece od šest do dvanaest godina. Simptomi uključuju slabljenje i propadanje mišića gornjih delova ruku i ramena, deformiteti zglobova su redovna pojava. Progresija bolesti je spora. Poznati su slučajevi iznenadne smrti usled srčanih problema.

Facioscapulohumeral distrofija prvenstveno napada mišiće lica, ramena i gornjih delova ruku, sa progresivnim napredovanjem. Simptomi se često javljaju u dobi od 12 do 16 godina starosti. Neki pacijenti mogu postati ozbiljno onesposobljeni. Iako je prepoznata genetska mutacija odgovorna za ovu bolest, suština delovanja genetske strukture još uvek nije objašnjena.

Ova vrsta distrofije se često zove LGMD. Postoje mnogi oblici ove bolesti ali svi dele slabljenje istih grupa mišića, koji uključuju gornje delove nogu i ruku. Smrt usled LGMD je uglavnom vezana za kardiovaskularne probleme.

Oculopharyngeal mišićna distrofija se javlja kod ljudi od četrdeset do sedamdeset godina života. Simptomi se javljaju na licu, očima i grlu, praćenih ramenim i karličnim gubitkom mišićne mase. Genetska struktura problema koji rezultiraju ovom bolešću su poznati i trenutno se radi na otkrivanju tačnog mehanizma ponovljene ekspanzije genoma koji su uključeni u regulaciju prevođenja nekih porodica gena.